انگار همین دیروز بود که با قدمهایی محکم به سوی بارگاهی می رفتم که گمان می کردم تمام سرنوشت و تقدیرم را می تواند عوض کند و اما حالا آنان چنان تنها شده ام که آن دلخوشی های بچه گانه را نیز از خود گرفتم کاش می توانستم بیشتر به خودم دروغ بگویم...

چندی پیش بود دختری دیدم 5 ساله با دستانی پر از اندیشه های حافظ !!

جلوی درب مترو روی اولین پله نشسته بود و تکیه بر دیوار اجری زده بود. چنان غرق خواب شده بود که خیالات حافظ داشت نقش بر باد می شد!!

و کسی جرات بیدار کردنش را نداشت چون انگار سالها نخوابیده بود.

کاش جرات داشتم می بوسیدمش. . .

تازه فهمیدم غفلت یعنی چی؟ یعنی اینکه من خوب بپوشم خوب بگردم خوب بنوشم و در آن حال که خوب خوردم و سیراب شدم ناگهان کودکی جلویم ظاهر شود که از فرط گرسنگی استخوانهایش از روی لباس قابل شمردن است و امروز این احساس به من دست داد از خودم بدم آمد...

نشسته بودم در کنار انبوهی از انسان در یک ترن شهری

هیاهویی می کردند تکه های گوشت و استخوانهایی که حرکت می کردند موجوداتی که دو پنجره داشتند روی صورتشان به نام چشم و می دیدند زوایای مرا

چقدر دوربین چقدر انسان چقدر خون چقدر قلب و چقدر روح

روحهایی که هر کدام از زاویه ای جسم مرا می دیدند و نمی دانستند که من تنها گوشت و پوستی از آنان را می بینم که پارچه ای به خود پیچیده اند به نام لباس

کاش می شد روحشان را هم دید انوقت دیگر اینقدر از انسان نمی ترسیدم.

من دچار خفقانم خفقان من به تنگ آمده ام از همه چیز بگذارید هواری بزنم...

و دیروز زدم یک تکه از هوارم را زدم و به خود پیچیدم کاش نیامده بودم نیامده بودم به این راه و به این سو

کاش راه خودم را می رفتم همان راهی که فکر می کردم به ناکجا آباد می رسد

حیف که نرفتم چون می خواستم مثل همه باشم فکر کردم عادی هستم فکر می کردم من هم یک زنم و باید مثل یک زن بمانم

اشتباه کردم و تاوان اشتباه من یک فریاد است ...